Izolacja - sprawdzian trzeźwego życia?

[andrzej.aha]

Nie wiem jak u Was, ja mam trochę refleksji dotyczących mojego codziennego funkcjonowania o aktualnych "czasach". Będę wdzięczny gdy ewentualnie odpowiecie / opowiecie jak Wam się żyje, jak wygląda "codzienność" w pracy, domu, jak z emocjami, z zachowaniem "bezpieczeństwa" , stresem, relacje z najbliższymi?
Sorry, pewnie przesadziłem z tym "trzeźwym" życiem w moim przypadku - dopiero 9 miesiąc się zaczyna,
jednak trochę "wiedzy" z terapii i doświadczeń z samoobserwacją mam.
Jak to jest u mnie ?
w emocjach dominuje jednak :napięcie niepewność - nie strach i lęk, ale raczej poczucie niepokoju
i lekkiego rozdrażnienia. Wiem , że to stan "zagrożenia" - jednak brak ruchu (siedzę w domu bo jestem w "strefie zagrożenia" - wiek, chore serce)się , nie pracuję powoduje, że trudno mi odprężyć.
Praktycznie od miesiąca jesteśmy razem z żoną RAZEM w domu. Zona cały czas przeżywa "żal po stracie" mamy, lęki co dalej z pracą, z różnych powodów ( to jej decyzja) nie było jeszcze pogrzebu Mamy. jest pobudzona, nerwowa -czasami czepialska. W sumie to trochę jakby "dwie bomby zegarowe" krążyły obok siebie,
Jednak poza jakimiś drobnymi spięciami -radzimy sobie, nie ma kłótni, czy "debat o racje" myślę, że moja żona stara się unikać spięć - ja także . To dla mnie momentami trudne, by nawet w żartach nie poruszyć "czegoś co mogłoby ją dotknąć, sa momenty gdy nie podejmuję tematu "grożącego" wybuchem, czasami zagryzam zęby/język by nie pójść za chwilową "emocją"
Brak mitingów, brak spotkań z moją wspólnota "kościelną", brak możliwości uczestnictwa w eucharystii - to mnie jakby "usypia", osłabia - momentami czuję się jak w jakimś filmie, nierealnej rzeczywistości.
myślę ,że to taki czas adaptacji do RZECZYWISTOŚCI, która się zmienia, a jak czuje potrwa długo(zapewne) miesiące) - i jak sądzę nie będzie już przez lata taka jak przed epidemią.
Co robię by nie utknąć w takim wymuszonym :marazmie"?
- przede wszystkim staram się mieć kontakt z przyjaciółmi ze wspólnoty kilka rozmów tel codziennie
- nie zmieniłem "nawyku", codziennie rano medytacje , modlitwa
- staram się ograniczać "dostęp" do informacji, chociaż mam z tym "kłopot" bo łapię się momentami na "przymusie" tkwienia w telewizorni i "kontrolowania" sytuacji
w tym pomaga mi żona, bo jak się "obrobi" to zajmuje telewizor filmami co bywa najpierw mnie irytuje (zabiera władzę nad pilotem) a po chwili jestem jej wdzięczny, że mogę się oderwać i zrelaksować
- staram się przynajmniej raz dziennie wyjść na zakupy lub / i spacer
to tak na szybko - jestem ciekaw jak u Was ???

ps. no i staram się coś poczytać, trochę czekam na "aktywność forumową
trzymajcie się "trzeźwo i zdrowo"
starajcie się być wsparciem, a nie "ciężarkiem" dla swoich rodzin

[zbysob]

Mnie osobiście izolacja nie przeszkadza. Od czasu gdy dobrze czuję się sam ze sobą to nawet chętnie w tym "stanie" przebywam. W tym "normalnym" życiu 1/3 czasu zajmowała mi praca . Teraz (dobrowolna kwarantanna bo chyba rozumiem, akceptuję i zwyczajnie mam stracha) mam tego czasu o niebo więcej ale staram się mieć jakąś strukturę dnia. Wiadomości oglądam o 19:00 i to te alternatywne a nie "publiczne". Trochę seriali (właśnie szykujemy się na maraton pt: "dom z papieru" część 4 na Netflixie. Trochę przyrodniczych i to tych prawdziwych . A poza tym ..... - wstaję rano około 7 - śniadanie i potem godzina przed komputerem - zaległe sprawy firmowe, zusy i podatki a jak to ogarnięte to gra wstępna do moich maszyn - czytam i uczę się programowania, budowy itd.(żona śpi do 9 zatem staram się nie hałasować - od 9-10 do 14-16 robię rożne rzeczy w domu - remontuje, rozbudowuje i naprawiam (namiastka pracy zawodowej a i potrzeby są ZAWSZE (dzięki temu zbieram punkty u żony ) bo kobieta organicznie nie znosi jak facet nic nie robi - natychmiast musi coś wymyślić zatem uprzedzam pomysły i robię to co w danej chwili mogę i na co mam wewnętrzną zgodę. Jeszcze chwila i będzie tysiąc rzeczy do zrobienia w ogrodzie bo na razie za zimno. Potem obiad, i czas na hobby czyli to co lubię - maszyny, gitara, nauka tego co chcę się nauczyć , modelarstwo. Na całe szczęście te moje zainteresowania są bardzo łatwe do zrealizowania w domu /piwnicy zatem poza bardzo drobnymi zakupami najczęściej przez internet i odbiór w paczkomacie i zakupami spożywki raz w tygodniu w zasadzie jestem w domu. Wieczorem kolacja jakiś film czy serial i chwila przy kompie no i luli o 11. Zwykle siedziałem do 1-2 w nocy - teraz o 11 oczki mi opadają
Oczywiście dochodzą nieprzewidziane wyjścia (a to firmowe bo coś ktoś na gwałt a to trzeba Mamie czy teściowi załatwić aprowizację albo inne sprawy ) ale to staram się ograniczać na maksa. Śni mi się że jestem na rybach (tego mi bardzo brakuje) no ale ryby mają teraz wolne Staram się też trochę rotować zajęciami żeby nie wpadać w monotonię .
Co do mitingów i spotkań z członkami wspólnoty to jakoś nie mam potrzeby - już od dłuższego czasu zredukowałem wizyty na mitingach , czasem pogadam z kimś przez telefon ale w zasadzie nie mam musu na takie gadulce. Nie czuję się jakoś szczególnie pewny w trzeźwości ale od dłuższego już czasu żyję jakoś spokojniej i myślę że sumuję się tu doświadczenie, zadowolenie z komfortu życia, dość dobra samoocena i wiek
No i jak widać czasem pojawiam się na forum ale nawet nie specjalnie chce mi się prowadzić "nauczanie" zresztą nigdy takich zapędów nie miałem. Piszę to co piszę i tak jak piszę . Nie chce mi się polemizować czy walczyć o swoje.
Na razie poza sporą dawką niepewności cała ta sytuacja jest dla mnie do zniesienia. Zobaczymy jak długo ale nic nie trwa wiecznie zatem musi być lepiej

[andrzej.aha]

uff Dzięki - trochę ci zazdroszczę - szczególnie tych pasji i zainteresowań
co do "żony" to chyba wszystkie są podobne - nie znoszą jak facet jest "bezczynny"
Miło,że sobie radzisz
pisz jednak częściej

[zbysob]

Zainteresowania i pasje bardzo dokładnie "odkurzyłem " zaraz po terapii. Wtedy po raz pierwszy zrobiło się za dużo czasu a zalecenia z terapii pt "spędzanie czasu z rodziną" powodowały narastanie poziomu wewnętrznego wkur...wienia. Dlatego trochę na siłę szukałem tego co robiłem jako smarkacz. I okazało się że nie do końca to swoje wewnętrzne dziecko zamordowałem. I gdy nie było już oczekiwań że to hobby czy inne zajęcie musi być takie odlotowe i zjeb...ste coby wszystkim trampki pospadały (czyli jak zwykle robienie czegoś na pokaz) to naprawdę zaczęły cieszyć mnie małe rzeczy. Zacząłem robić coś tylko i wyłącznie dla siebie. I trzyma mnie do dziś i dalej sprawia frajdę.
A całkiem poważnie to czasem nachodzą mnie myśli że ja wcale nie byłem uzależniony. Że to co robiłem to nie była choroba tylko taki wredny charakter a przyjąłem na ciało uzależnienie jako wygodną wymówkę. No bo pochodziłem na terapię (specjalnie nie bolało no może trochę ale bez przesady) potem parę lat na mitingi i z najgorszej mendy stałem się szacownym leczącym się hazardzistą. Mnie jakoś cały ten proces zdrowienia przyszedł łatwo i przyjemnie, generalnie nie narobiłem się jak rolnik na ugorze tylko przeszedłem to takim ślizgiem. No a teraz to nie wypada już się przyznać Takie to przemyślenia wpadają mi czasem do głowy.
Co do pisania to jak dobry autor muszę mieć wenę. A ta chodzi krętymi dróżkami i nie zawsze się spotykamy. Teraz akurat się objawiła no i już napisałem dwa posty

[andrzej.aha]

Mnie jakoś cały ten proces zdrowienia przyszedł łatwo i przyjemnie, generalnie nie narobiłem się jak rolnik na ugorze tylko przeszedłem to takim ślizgiem

Trochę lat "się znamy" - nie przesadzaj z tym "ślizgiem"
ale to prawda, że czas pewne rzeczy i sprawy "zaciera"
To fajnie, że masz dystans do siebie - to chyba najfajniejszy "efekt" tylu lat "trzeźwienia" ( w cudzysłowie, bo coraz bardziej zmienia się mój obraz tego "pojęcia"
coraz częściej myślę o codziennym życiu i w "miarę uczciwym, w miarę odpowiedzialnym, w miarę nieegoistycznym funkcjonowaniu" i tak leci, jak na razie 9 miesiąc - może się coś "trwalszego urodzi" ?
coraz mniej mam ochoty/potrzeby walki o "swoje", okazuje się,że mam coraz mniejsze "potrzeby"

z najgorszej mendy stałem się szacownym leczącym się hazardzistą.

no nie przesadzaj, "szacownym" owszem,
ale trochę tej "mendy" sobie zostawiłeś

życzę częstszej "WENY"
Dzięki za te "dwa razy"

[kiedyskiedys]

Zbysob jesli masz netfliksa to polecam "Nasza planeta" znakomite zdjecia, serial o naszej planecie niesamowity. Wlasciwie nei wiem po co to mowie, jestem niemal pewny ze to juz ogladales

[asia]

I mnie nie przeszkadza izolacja. Dużo czytam, bardzo ale to bardzo ograniczam wiadomości , za to raz na jakiś czas obejrzę film.
Za marzec dostałam jakiś fragment wynagrodzenia i ucieszyłam się że w ogóle coś mam.
Jestem też bardzo mile zaskoczona faktem, że jest we mnie dużo spokoju i pokory wobec tego pandemonium na świecie. Z racji posiadanych zasobów finansowych stałam się zwyczajnie gospodarna i uważna.
To nowe rzeczy dla mnie i cieszę się, że umiem się dostosować bez bólu i histerii.

[Sowa]

Mnie też nie przeszkadza izolacja, aż mnie dziwią te wszystkie memy o ludziach łażących po ścianach z powodu odosobnienia. Kontakt z ludźmi mam przez media, w domu z synem mamy spięcia co chwilę, ale fajnie je rozładowujemy żartując, że jak nie koronawirus to się wzajemnie wymordujemy
Trochę więcej problemów z Młodą, bo zdalna szkoła to jedna wielka pomyłka, ja pracuję też zdalnie, w domu wielkie biuro i walka o drukarkę. Oczywiście drugiej nie chce mi się podłączyć.
W międzyczasie musiałam podjąć trochę trudnych decyzji i wyszło mi przy okazji, że nadal boję się opinii otoczenia. Ciągle muszę gdzieś poza mną utwierdzać się w słuszności tego, co robię.

Zbyszek, jak mi takich Twoich postów brakowało, to poczułam dopiero, jak przeczytałam. Ja nie mam wątpliwości, że byłam uzależniona, pamiętam głody i mękę odstawienia. Teraz próbuję rzucić fajki, ze strachu oczywiście. Palę już chyba 5 ostatnią paczkę, ech. Chyba w desperacji zadzwonię na infolinię z paczki.

[andrzej.aha]

Zbyszek, jak mi takich Twoich postów brakowało, to poczułam dopiero, jak przeczytałam.

Popieram - może zadziała

[Andy]

Mnie brakuje jednak kontaktu twarzą w twarz - najbardziej z wnuczkami. Dużą pociechą są zdjęcia, które przesyłają mi córki.
Z drugiej strony aż się dziwię sobie, że jednak w miarę spokojnie znoszę tę zwariowaną sytuację - na początku bałem się, że - jak napisała Sowa - szybko "zacznę chodzić po ścianach". Pasuje tu powiedzenie "strach się bać"
Trochę rozchwiałem rytm snu i czuwania - często siedziałem późno w noc, ale powoli i to mi się normuje - właśnie czuję, że czas do łóżka.
Jeszcze tylko dodam jedno: dziękuję Wam wszystkim, że tu zaglądacie i piszecie. Naprawdę wszystkim, bo jesteści mi Wszyscy potrzebni - niezależnie czy okazywałem Wam życzliwość, czy nieprzyjemne emocje; to forum jest naprawdę potrzebne i nawet jeśli się spieramy to przecież jak by nie patrzeć - tworzymy jakąś wspólnotę (co-nie Marcinie?).

[Sowa]

Trochę rozchwiałem rytm snu i czuwania - często siedziałem późno w noc

oj tak, też to mam

[Marcin198]

to przecież jak by nie patrzeć - tworzymy jakąś wspólnotę (co-nie Marcinie?).

Coś czuje ,że to chodzi o mnie No jasne ,tak tworzymy wspólnotę bez dwóch zdań Ty ,ja ,Sowa i cała ta reszta

[andrzej.aha]

Ty ,ja ,Sowa i cała ta reszta

mnie ta "cała reszta" jakoś nie wystarczała
przecież nie da się "być" na forum "ciągle" , chociaż nawet taki kontakt z innymi jest zbawienny - dla mnie osobiście na pewno
dobrze, że są jeszcze telefony i internet - pod warunkiem, że nie ma się symptomów uzależnieniowych od internetu i się "nie grało" za jego pośrednictwem
mnie jakby było jednak zbyt "spokojnie" w domowej kwarantannie - znalazłem sobie nowe "zajecie i cel"
Od 6 miesięcy mamy młodego kociaka, a w zasadzie kotkę , a dwa tygodnie temu synowi trafił się "traf" i z wyjazdu na działkę wrócili ze szczeniakiem, którego ktoś zostawił na leśnym parkingu.Mają już jednego psa, wiec teraz niejako z "dobrego" serca "trafił" im sie drugi. U mnie w domu jest tak, że kotka jest żony, a ja "z bólem serca" zgodziłem się na tego kociaka. W głębi serca jestem psiarzem. Stąd pomysł, by zabrać od syna "docelowo" tego psiaka do nas. Tak więc od 3 dni robię co mogę aby "skojarzyć" psa z kotem, pogodzić wodę z ogniem i doprowadzić do przyjaźni dwu "nienawidzących się raczej" i to genetycznie gatunków.
Jak na razie idzie mi dobrze, krew się w zasadzie nie polała - no chyba, że moja z drobnych zadrapań.
jestem dobrej myśli, zwierzaki są "ze sobą" - pod moja "opieką" po 8-10 godzin codziennie.
efekt - pies dominuje na "parterze", kot stara sie zajmować raczej wyższe piętra.
ja mam "oczy" dookoła głowy, nie da się podrzemać , raczej ciągłą uwaga wskazana
trochę napięcia - sam nie wiem , czy to już "hazard"
Będę wdzięczny za dobre rady i wskazówki - mam świadomość, że marzę o "przyjaźni braterskiej" między gatunkowej, że to może myślenie "magiczne" graniczące z cudem - mam jednak świetne zajęcie, pozwalające zapomnieć o "koronie z wirusem" przy czym pochłania dużo energii i "kalorii", a to też ważne - przez unieruchomienie kawarantannowe coś około 1 kg tygodniowo mi przybywa.po świętach jeszcze się nie ważyłem.

ps. ratujcie pomysłami i radami jak godzić wodę z ogniem

[milo]

Rad nie mam na "psa z kotem", wiem, że u niektórych zyją w symbiozie
Jedynie moge podpowiedzieć, że te emocje, ktore boisz sie, że zwiazane mogą być z ryzykiem hazardowym, że oczy dookola głowy itp, to raczje tak, jakbyś wlasnie urodzil bliźniaki albo jakb wlaśnie kończyly roczek i wszedzie wchodziły. Matki muszą być 24/7 na baczność
Wiec - gratuluje zostałes mamuśką

[andrzej.aha]

gratuluje zostałes mamuśką

o kurede milo - takiej diagnozy się nie spodziewałem
muszę to "przekazać" żonie - ciekawe co ona "na to"