przez joajoa123 » 09 Sty 2019, 10:22
W wielkim skorcie, wiem, ze wszystkie moje wpisy wygladaja na osobe zwichrowana emocjonalnie, troche zwariowalam w tej reacji. Nie chce nikogo obwiniac, ani zadnego uzaleznienia, bo to jez dla mnie nie ma znaczenia, czasu nie cofne. Wczoraj spedzilam kilka godzina na rozmowach telefonicznych z dziewczynami, ktore maja identyczny problem. W przyszly poniedzialek mam pierwsze spotaknie, dzis bede dzwonila do angielskiej grupy, ktora jest w moim miescie, bo taka znalazlam, moze mnie przyjma. Nie bede juz ukrywac jego choroby, bo tylko sie pograzam, zaczynam mowic otwarcie w moim srodowisku, z czym walcze w domu. Od lutego wyprowadza sie z domu, nie wiem, czy podejmie leczenie, zapewne nie. On potrafi tylko duzo mowic. Jest mu dobrze w jego zyciu, ja tego nie zmienie. Nie mam takiej mocy. Od czwartku nie bede go widziala caly tydzien, moze emocje ze mnie ze mnie zejda I bede czula mniejsza nienawisc do niego I zlosc, jeszcze przez to wszystko przeplata sie troche milosci, ale sama juz nie wiem, czy to nie uzaleznienie od jego obecnosci, nie wiem, czy to wg mozna nazwac miloscia. Po wczorajszych rozmowach z dziewczynami dowiedzialam sie, ze u mnie to juz ciezki stan, ciaglego kontrolowania jego, sprawdzania, nie ma mnie w tym zyciu. Mowie tylko o nim, zyje za niego, robie wszystko za niego, on tylko wegetuje I korzysta z mojej litosc, nie ma w nim chceci zmiany, tylko gadanie, traktuje go juz bez szacunku, ciagle krzyki, awantrury, wyzwiska, nawet najwiekszego wrogra bym tak nie nazwala jak jego ... Ja mu umozliwam tylko granie, dajac mu te warunki w jakic sie znajduje.. Mam zastosowoac TWARDA MILOSC, cokolwiek to znaczy. Musze dac mu wolnosc I odciac sie od niego, bo on jest juz jedna noga na dnie I mnie w to ciagnie, a przede mna jeszcze cale zycie, plany, marzenia, wiara, ze jutro bedzie lepiej. Dalam mu miliony sznas, ostatnio byly nawet rozmowy o leczeniu, jezeli podejmie sie leczenia, bede przy nim trwala i wspierala, ale oczywiscie leczenia, zadnego nie ma. On nie chce z tego wyjsc. Przysieglam mu, jezeli wyciagnie tylko reke po pomoc I pojdzie do osrodka, ja bede stala za nim murem I zrobie wszystko,zeby odratowac nasz zwiazek, nie wykorzystal tego, nie pojdzie do osrodka. A ja juz nie mam sily patrzec jak chodzi, czy nie chodzi n ate meetingi, ktore I tak nic nie daja.
Ale on także zna "zasady". Jego zachowanie wobec mnie - nawet w kontekście finansów - jest proste : "RÓB co chcesz i ponoś konsekwencje". Dzięki temu nasz związek trwa już ponad 15 lat i teraz to ja pilnuję opłat a on robi zakupy i gotuje obiadki 