MĄŻ HAZARDZISTA CHCE ODEJŚĆ I CHCE ZOSTAC M

[Ewelina283]

A ja to już nie czekam. Żyję swoim życiem, rozwijam się, idę do przodu. Widzę, że to dla mnie dobre.

[izolda85]

No właśnie dlaczego.

[Marta 33]

Ja od niedawna jestem powtórnie mężatką, mój były mąż także ponownie się ożenił i namawiał mnie już do odstąpienia od alimentów na córkę, po tym jak nie interesował się jej losem przez prawie dwa lata jedyne jego zainteresowanie było takie by wymiksowac się z alimentów, tak że ten.. W męża hazardzistw nie ma co być wpatrzonym

[Aga43]

Marta 33, wszystkiego najlepszego na nowej drodze życia.
Miło Cię widzieć ponownie.
izolda85, możesz czekać na męża,aż się ogarnie.Nie jestem wróżką,ale może to trwać nawet latami,niestety.Najwazniejsze w tym wszystkim jest to,żebyś nie czekała kompletnie nic nie robiąc,tylko działała(terapia,mitingi,forum )i chodzi mi o to,co napisała Tobie wspólniczka:

Żyję swoim życiem, rozwijam się, idę do przodu. Widzę, że to dla mnie dobre.

I super Ewelina,cieszę się bardzo.

[izolda85]

Na terapię chodzę na forum się udzielam bardzo często tu zaglądam bynajmniej. Jeśli chodzi o mitingi jeszcze żadnego nie wypatrzyłam w okolicy. A po drugie nie wiem czy umiem otworzyc się w miejscu gdzie jest kilkoro lub naście osób. Co znaczy iść Waszym zdaniem do przodu? Teraz boję się że będą ledwo wiązać koniec z końcem, firma ledwo przedzie więc i ja po 15 latach poświęconych ciężkiej pracy i tak naprawdę oddanie siebie bo zawsze w pracy daję z siebie wszystko pomagałam w rozwoju tej firmy podobnie mój mąż zostane na bruku. Zobowiązania co miesięczne spędzają sen z powiek. Dziś mąż pomaga finansowo póki jesteśmy oficjalnie razem ale jak nie znajdzie szybko pracy to będzie ciężko.

[izolda85]

Mój mąż kocha bardzo córke ona go również nie wyobrażam sobie, że jej nie odwiedza, że ojciec nie chce płacić alimentów to tak jakby wyrzekł się dziecka. Mój mąż jest bardzo rodzinny podobnie ja. Więc mamy dla nas wartości. Ale hazard wypacza umysł i uczucia mężowi jeszcze brakuje dużo do takiego wypaczenia wzgledem dziecka jeśli chodzi uczucia do mnie to nie wiem czy są jeżeli na kazdym kroku przez 10 lat od kiedy nie akceptuję jego hazardu oklamuje mnie. Nasz związek był zbudowany na kłamstwie. Ile z postępowania męża było tylko iluzja a ile prawda? Jak jest teraz czy mąż nie gra i chce przestać czy mąż się leczy tylko ciałem będąc na terapi a gra gdy tylko wyjdzie za próg mojego domu.Odwieczny dylemat. Piszecie odciąć się nie pytać ale kiedy będzie ten etap że można mu będzie zaufać jeżeli będzie oczywiście.

[Marta 33]

Hazardzista pomoga finansowo niepracujac (taki żarcik)
Co do zaufania... Nie wiem czy mogę się wypowiedzieć, bo ja już z hazardzistą nie jestem, ale te zaufanie nigdy nie wróci w pełni, nawet jeśli on ogarnie się, terapia coś zmieni, to zawsze jest ryzyko, że prędzej czy później wróci do nałogu, niestety z uzależnienia się nie da wyleczyć jak z przeziębienia, to zostaje i towarzyszy całe życie i nigdy nie wiadomo co będzie, a że jest to uzależnienie z ogromnymi konsekwencjami finansowymi, wystarczy kilka godzin i można wygenerować długi na parę ładnych lat
Dlatego warto by się zastanowić za wczasy, czy chce się żyć z takim obciążeniem

[izolda85]

Dziękuję Marta33

[kaśka123]

A po drugie nie wiem czy umiem otworzyc się w miejscu gdzie jest kilkoro lub naście osób

Bylam na terapii grupowej. Ma tak niesamowitą moc, ze ciezko mi to opisać. Na poczatku wcale sie nie odzywalam i mialam strszny prpblem z tym, zeby sie tam zaklimatyzowac ale później konczylam ją z ogromnym smutkiem ze to koniec. Uwielbialam tam być.
Na indywidualnej tez bylam. Wole grupe

[Agnieszka1234]

Jego terapeutka powiedziała że powinien się wystrzegać tego co w nim wywołuje chęci grania Tj siedział w nocy i grał to chyba lepiej żeby sam się przestawił i mniej funkcjonował nocą.

To ON powinien się wystrzegać. Zdrowienie i przestrzeganie zaleceń terapeutki to JEGO działka. TY masz to zostawić.
Mam wrażenie, że tratujesz go jak jakiegoś niepełnosprytnego.

Stwierdziłam że jeśli przyjeżdża i nie mamy o czym rozmawiać bo on tylko z dzieckiem więc po co ma na siłę przyjezdzac. myślałam że powie że chce się też że mną zobaczyć ale nie nic nie powiedzial tylko już 2 dzień to ni widu.

Nie bardzo rozumiem, sam fakt że przyjeżdża i spędza czas z dzieckiem niewiele znaczy ? A co jeśli rzeczywiście nie będziecie razem ?
Nie uważasz, że to trochę dziecinne : myślałam, że on powie coś tam coś tam, a że nie powiedział to się obraziłam, nadąchałam i tupię nóżką ze złości ? A nie prościej zwyczajnie go zapytać, zamiast mówić mu, że nie ma po co przyjeżdżać i potem się dziwić, że nie przyjeżdża ?

Jeśli chodzi o mitingi jeszcze żadnego nie wypatrzyłam w okolicy. A po drugie nie wiem czy umiem otworzyc się w miejscu gdzie jest kilkoro lub naście osób.

Choćby w tym wątku miałaś podane namiary i na stacjonarne mitingi Haz Anon i na mitingi online, jeśli nic nie ma w pobliżu, więc niezbyt wierzę w to wypatrywanie. Chyba, że szukasz tak żeby nie znaleźć. Prędzej uwierzę w lęk przed pójściem. No to dla zachęty : na mitingu nikt Cię nie będzie oceniał, czy udzielał rad (przynajmniej nie powinien) za to usłyszysz doświadczenia innych. Nie musisz nic tam mówić, możesz tylko słuchać, możesz wejść i wyjść kiedy chcesz. No i ważne : to co na mitingu – zostaje na mitingu.

trudno mi jestem z tych niecierpliwych i lubię planować

Pokaż mi cierpliwą współuzależnioną
Jak lubisz planować, to planuj sobie jeden dzień do przodu (SWÓJ !) i wypełniaj rzeczami do zrobienia. Pomyśl, że dzisiaj nie będziesz kontrolować, dzisiaj nie będziesz krytykować, dzisiaj nie będziesz dociekać, dziś zrobisz coś dobrego, dziś coś przeczytasz, czegoś się nauczysz itp. Itd. I rób to. Skoncentruj się na tu i teraz, bez rozpamiętywania przeszłości i bez wybiegania w przyszłość. To napędza czarnowidztwo. Mnie np. najbardziej dobijały moje czarne myśli.

te zaufanie nigdy nie wróci w pełni, nawet jeśli on ogarnie się, terapia coś zmieni, to zawsze jest ryzyko, że prędzej czy później wróci do nałogu,

Rzeczywiście on/ona może wrócić do nałogu. Decydując się na życie z hazardzistą trzeba brać to pod uwagę. Ale skąd wiesz, że zaufanie NIGDY nie wróci ?

Piszecie odciąć się nie pytać ale kiedy będzie ten etap że można mu będzie zaufać jeżeli będzie oczywiście.

Wtedy kiedy facet zacznie zdrowieć, a Ty będziesz to widziała i staniesz się gotowa podjąć ryzyko i mu zaufać. W końcu Ty tu (w swoim życiu znaczy) rządzisz. Ale ta gotowość też nie przychodzi sama. Dlatego tak ważne jest podjęcie przez nas, współuzależnionych pracy nad sobą, co zresztą na tym forum jest niezmiennie podkreślane. Nie, żeby sobie radośnie poćwierkać jaki to po terapii świat piękny i wszyscy się kochają, a dlatego, że poznanie siebie, swoich potrzeb, granic, nauka ich umiejętnego komunikowania ułatwia życie samej ze sobą i porządkuje relacje z innymi.

Z mojego punktu widzenia tego co opisujesz, wy póki co manipulujecie sobą nawzajem (na pocieszenie : u mnie też tak było).

pzdr.

[izolda85]

Agnieszka1234 ja jestem jakaś dziwna Chodzę na tą terapię wyplakuje tam oczy bo większość tematów mnie boli. Wczoraj mnie boli dziś mnie boli i jutro mnie boli... całe życie dostaje kopniaki całe życie to pasmo cierpienia i smutku ale i upadkow z których zawsze jakoś powstawalam żeby przetrwać i żyć, pomagać czy mamie czy siostrom czy chłopakowi później mężowi.Tylko pomoc mężowi okazała się tak naprawdę jego pograzaniem i siebie. Dużo przede mną walki ze sobą żeby żyć dla siebie i dziecka żeby nie wywierać presji na mężu nie dopytywac odciąć się. Nie umiem z nim postępować wmawiam sobie że on już mnie nie kocha i nie chce że mną byc że jest mu dobrze jak jest. Tak boję się mitingow jak bałam się indywidualnej może też kiedyś się przełamie. Tak nie szukam narazie jestem za bardzo zamknięta w sobie i nie odważna

[Agnieszka1234]

Agnieszka1234 ja jestem jakaś dziwna

Bo płaczesz na terapii ? Zapewniam Cię, że nie ma w tym nic dziwnego. Sama pisałaś jak trudno Ci mówić o sobie, jak chowasz się za różnymi maskami. Zrzucasz z siebie teraz to o czym przez lata milczałaś. Przecież takie wychodzenie ze skorupy musi bardzo boleć. Nie uważasz, ze jesteś zbyt surowa dla siebie ?

Pewnie dziś tego nie czujesz, ale to fantastyczna sprawa, że zaczynasz być w kontakcie z własnymi uczuciami. Terapia to nie jest lekki spacerek, to raczej podróż pełna odkrywania siebie, przełamywania własnych blokad, przekonań, mechanizmów, często wdrukowanych już w dzieciństwie. Owszem bywa, ze boli, czasem bardzo, a przepracowanie tego wymaga czasu, determinacji i cierpliwości. I też nie zawsze jest progres. Ja robiłam krok naprzód, a potem i trzy w tył. Ba, chociaż jestem po terapii nadal robię, no i co z tego ? Też płakałam, też się miotałam, też nie raz i nie dwa miałam dosyć. Na terapii nie ma jakiegoś określonego czasu, jakichś norm, które Ci potwierdzą, że jesteś już przed Zosią, a jeszcze za Marysią. To nie są jakieś zawody, a życie Jedynym miernikiem jest to, czy poprawia się Twoje samopoczucie i satysfakcja z życia.

Tak nie szukam narazie jestem za bardzo zamknięta w sobie i nie odważna

Brak Ci odwagi ? Piszesz o tej samej Izoldzie, która potrafiła poprosić o pomoc innych, bo sama sobie nie radziła ? Która zapisała się do terapeuty, mimo ogromnych oporów korzysta z pomocy profesjonalisty ? Ja widzę nie tylko odważną, ale i mądrą kobietę. Jesteś w stanie spojrzeć na nią łaskawszym okiem i być dla niej łagodniejsza ?

Tylko pomoc mężowi okazała się tak naprawdę jego pograzaniem i siebie.

Pomagałaś mężowi jak umiałaś i nie rób sobie z tego powodu wyrzutów. Myślisz, że to taka powszechna wiedza jak mądrze pomagać uzależnionemu ? I uwierz, że to czy on będzie czy nie będzie chciał być z Tobą nijak nie przesądza o tym jak wartościową kobietą jesteś. Najpiękniejsza szata to ta uszyta z samoakceptacji.

To jak spróbujesz myśleć o sobie lepiej ?

Pozdrawiam i życzę Ci więcej wiary w siebie dziewczyno !

PS. No i nie zwiałaś z forum, jesteś tu, pytasz, poszukujesz. Dzielna dziewczynka

[Sowa]

prawda? przyjąć kopniaki od forum i nie uciec, to naprawdę coś, zupełnie serio piszę.

[izolda85]

Dziękuję za miłe słowa ale i za te nie miłe. Czasem dają wiecej do myślenia. Tak będąc szczera już nie raz chciałam zniknąć z tego forum taki nerw na Was mnie łapał, na niektóre słowa. Wciąż się gubię, wciąż szukam złotego środka choćby odrobinę jak żyć. Chociaż nikt z nas nie ma instrukcji na życie ale można uczyć się na błędach ale ja wciąż na swoich się nie uczę tylko przejeżdżam. Czasem mam dni, że czuje się super, że jakoś dam radę a czasem już mam wszystkiego dość uważam się za beznadziejną i przegraną. Choć słowa przegrana mam już dość...

[chłop ze wsi]

prawda? przyjąć kopniaki od forum i nie uciec, to naprawdę coś, zupełnie serio piszę.

A ja to widze inacze w przypadku tu konkretnymj. Brakuje mi u Izolda85 buntu, tego powiedzenia " nie chcę tak dalej". W całej opisanej tu historii jest jakby pogodzenie sie z losem że "musze być siłaczką", życie mnie po kościach łupie ale ja twarda jestem , wszystko wytrzymam. Na forum przyszła tez aby znaleźć receptę na wyleczenie męża. a nie swoje życie. I stąd rady z ekranu nie odnoszą skutku.
Izolda85,a może zrób inaczej. zadaj sobie pytanie- czy godzę się na takie życie?
A potem przeczytaj swój wątek od początku.
Powodzenia